Tom around the world: Maui, Commando trail

Vandaag was het eindelijk zover, Simon en ik waren op weg naar the Commando trail. Na ongeveer 40 min rijden hadden we de juiste mijlpaal gevonden. we hadden het juiste hek gevonden hadden. De borden “No Trespassing” en “Do not enter” maakte weinig indruk. We verlieten ons stalen paard en klommen over het hek. Het eerste deel van het pad was erg goed te doen, namelijk een weiland vol koeien. We hadden van Gavin, een collega van ons, gehoord dat we moesten opletten voor deze ‘gevaarlijke’ dieren. Hij en zijn vriendin waren er al een keer door weg gejaagd toen ze opzoek waren naar het pad. ik citeer; “Nearly got murdered by these creatures from hell”. Ik moest toen hij het verhaal vertelde erg hard lachen, en kon me toen we de eerste koeien tegenkwamen ook niet inhouden. We liepen rustig door de koeien richting de jungle. Tot zover stelde het allemaal niet zoveel voor...

Totdat we bij de rivier aankwamen. Hier waren de stenen glad en stroomde het water snel, we wisten dat we deze rivier moesten volgen de jungle in. In het begin konden we nog vrij makkelijk van steen tot steen springen , maar naarmate de rivier smaler en dieper werd dit al vrij snel onmogelijk. We stonden heup diep in een rivier, midden in de jungle toen we besloten de eerste rust pauze te nemen. We waren inmiddels al ruim anderhalf uur onderweg. Zonder gids en of eerdere ervaring, hadden we geen idee hoever we al waren en of we de goede route genomen hadden. Na een paar minuten gerust te hebben gingen we verder. We kwamen uit bij onze eerst T splitsing, een van vele uiteindelijk. We besloten de sterkste stroom te volgen, in de hoop om zo eerder bij de grotten aan te komen. Ja, een groot deel van The commando trail is ondergronds! Het waterpeil was hier een stuk hoger maar het water wat minder snel gaan stromen. Gelukkig waren we niet van suiker, en doet een beetje water ons niet zoveel. We volgde de stroming steeds verder het gebergte in.

Naarmate de rivier steeds smaller en dieper werd, werd ook de jungle boven ons hoofd steeds dichter. Aan beide kanten van de rivier waren inmiddels langzaam steile wanden omhoog gekropen en we bespraken de mogelijkheid van een “Flashflood”. We zouden als ratten in de welbekende val zitten als zoiets ons zou overvallen. Gelukkig zat het weer mee, en zagen ook de bergen (zover we ze konden zien) er redelijk helder uit. We besloten de gedachte te verdringen en door te gaan. We hadden het tempo er goed inzitten toen we ons volgende obstakel troffen. Bomen en de wortels ervan hingen inmiddels als dranghekken over de rivier heen, en vertraagde onze pas aanzienlijk. Op sommige plaatsen moesten we zelfs via de rotswanden omhoog klimmen om ook maar een beetje verder te komen, en natuurlijk waren ook hier de rotswanden glibberig en nat. Na ongeveer 30 minuten klimmen en klauteren kwamen we bij onze eerste pool aan. Het was fijn om een keer onze rug te strekken en niet bij iedere hoofdwending een tak in het gezicht te hebben. We keken over het water heen en aan beide kanten waren de rotswanden niet te beklimmen. We gingen het inmiddels troebele water in en ik was blij dat Maui geen krokodillen had. Na even zwemmen kwamen we bij onze eerste waterval uit, we wisten nu dat we goed zaten.

We klommen via de waterval naar boven, wat in perspectief nog redelijk makkelijk was met wat er ging komen. Boven aan de waterval zagen we 2 klif wanden we moesten hier naar boven klimmen om uit te komen bij het grottenstelsel. Met de voeten tegen de ene kant, en de rug tegen de andere gingen we langzaam naar boven. Dit was de enige manier omdat het water door de jaren iedere houvast had weg gespoeld. Bovenaan gekomen konden we voor het eerst de ingang van de grot zien. Het was een werkelijk indrukwekkend uitzicht, de ingang moet tenminste 15 meter hoog zijn geweest. Helaas moesten we nog even klimmen voordat we er zouden zijn..

Toen we bij de ingang van de grot aankwamen realiseerde we, dat we wellicht wat licht ondergrond nodig zouden hebben. Gelukkig waren Simon en ik zo slim om dat NIET mee te nemen. Ach, wat zou er nou mis kunnen gaan... We volgde het water de grot in, door de hoeveelheid klei was het water inmiddels donker van kleur geworden. We probeerde zoveel mogelijk uit het water te blijven en te klimmen. Dit omdat we beide niet zo goed wisten waar we op zouden lopen, en of in zouden kunnen vallen. Na een tijdje klimmen waren we het licht bijna volledig kwijt, we waren opzoek naar een nieuwe opening ergens. Helaas konden we deze niet vinden in de duisternis van de grot. We hadden slechts één optie over, terug gaan en een andere keer terug komen met licht.

We waren pas net de grot uit toen we een 3-tal jongens ons tegemoet kwam. We waren net als zij verbaasd dat we elkaar in the “middle of nowhere” tegen waren gekomen. Na wat kletsen, kwamen Simon en ik er achter dat deze 3 heren, wel licht meegenomen hadden. Zij hadden de commando tocht al eerder gedaan en gelukkig konden we bij ze aansluiten en gingen opnieuw de grot in. Met onze nieuwe bron van licht beklommen we in de grot meerdere watervallen en wrongen we onszelf door smalle doorgangen. Altijd met het water tot aan de heup en soms tot aan de kin. Deze toch was zeker niet voor claustrofobische mensen. Na ongeveer 50 min kwamen we via een lava pijp eindelijk weer buiten uit. We hadden het gehaald, en onze beloning wachten.

Na eerst onder een waterval, de modder van ons af gedoucht te hebben sprongen we het water in. Na een half uur lekker gezwommen te hebben gingen we via een andere, makkelijke route terug naar de auto. Dit zou nog 3 uur duren, maar was verder niet bijzonder.

Tot zover the Commando trail, het was een onwijs gaaf avontuur!