Dag III, IV

Dag III

We kregen het, ondanks de avonturen van de vorige avond, toch voor elkaar om 07:00 al langs onze bedden te staan. We gingen namelijk naar het tropische paradijs wat 'Cat ba' heet. Het inpakken van de rugzakken ging snel omdat we ze nooit echt uitgepakt hadden. En voordat ik het wist hadden we gegeten, waren we uitgechekt en al bijna daar. Wellicht is het leuk om nu de rijstijl van de vitnamezen te beschrijven. Het maakt bijvoorbeeld niet echt uit aan welke kant van de weg je rijd of hoe je inhaalt (links of rechts). Tevens gebruikt men voor bijna alles de claxon, bijvoorbeeld voor: inhalen, afslaan, elkaar begroeten, voor het remmen, na het remmen en heel waarschijnlijk nog 20 andere dingen waar ik nu even niet op kan komen. Het oversteken van de straat is ook een vaardigheid opzich. We zijn er inmiddels achter dat aarzelen en voorzichtig zijn tegen je werkt. De oplossing: niet proberen te kijken en gewoon oversteken.Het verkeer zal vervolgens ,wonderbaarlijk genoeg, om je heen vloeien. Ook geloof ik inmiddels dat de stoplichten meer decoratief zijn als iets anders. Al met al, blijft vietnam me nog steeds verassen.

inmiddels zijn we aangekomen in 'Cat ba'. Het duurde 4 en een half uur, we gingen per taxi, bus, boot, nog een bus en uiteindelijk nog een stukje met de benen wagen. We hebben Cat Ba boven het meer toeristische Halong Bay gekozen omdat het nog niet zo bekend was. Tevens zijn er ook veel activiteiten die we zouden kunnen.doen. We hebben inmiddels een hotel gevonden waar we een prachtig uitzicht hebben op de bay. Helaas is er van service geen sprake, maar voor 7$ pp moet ik wellicht niet klagen. Het was een lange dag en nadat we nog een cocusnoot aan het water hadden gedronken zijn we gaan slapen. Opeens werden we beide rond 23:00 wakker. Het regenseizoen had ons toch ingehaald. Het regende zo hard dat we hooguit 20mtr. ver konden kijken, we waren blij dat we hoog en droog zaten.

Dag IV

Na een goede nachtrust gaan staan we op voor ontbijt. We hebben besloten (dat om het weekend is aangebroken en de prijzen omhoog gaan) om een ander onderkomen te zoeken. Op het moment dat we net uitgecheckt zijn krijgen een paar Vietnamezen het met elkaar aan de stok. Dit gebeurd allemaal binnen de lobby van het hotel (of wat het ook is). De een begint met schreeuwen en wijzen de ander gooit een bord, vervolgens springen een aantal mensen er tussen in (vermoedelijk familie). Eentje weet zich los te wurmen en rent naar de keuken en komt terug met een mes, de andere heeft zich inmiddels gewapend met een machette en een wit schoteltje (een wit schoteltje ja!). Terwijl dit allemaal gebeurd verplaatsen Willem en ik ons met onze rugzakken 'tactisch' naar buiten. Gelukkig blijft het vooral bij schreeuwen en dreigen. Wat we hiervan geleerd hebben is dat naast een machette, wite schoteltjes ook prima wapens zijn (de vraag is alleen nog hoe?) Imiddels hebben we een nieuwe kamer gevonden bij een gezin in huis (Khánh ly) Ook hier hebben we een mooi uitzicht op de bay/haven. Na wat onderhandelt te hebben zijn we 500,000 dong kwijt (dat is ongeveer 18 euro) voor 2 personen. In de middag hebben we scooters gehuurd, en zijn we rond het eiland geweest. echt een gave ervaring en heel veel gezien van Cat Ba island. Halverwege onze kleine 'road trip' begon het onwijs hard te regenen. Niet vreemd aangezien het regenseizoen was. Het was echt letterlijk alsnof je onder een douche stond. Wegen veranderde in rivieren en scooters in snelle waterfietsen. Wat dit avontuur nog completer maakte, was dat Willem de laatste 3km. (van de ruime 100km.) een lekke band kreeg. Hij schreef daar trouwens een super gaaf stuk over. Enjoy:

" Vietnam 101: The Vietnamese will aid you, even after making poor decisions. Thank God. We took some motorbikes for a spin today, doing some reconnaissance of the jungle covering Cat Ba Island. After some twenty odd miles in lovely surroundings we found out why this time of year is named the 'rainy season'. Sane people would have returned to the town's hospitable roads, but we had too much fun traversing the ill maintained roads at speeds we'd get arrested for in Europe. Naturally, when the road was blocked by some boulders we found a way around while the relentless rain came down in biblical amounts. We managed to dodge the cows, goats and dogs littering the road, so we felt high and mighty on our steel horses driving along the shore on the return to Cat Ba Town. It was just miles from the finish line that I found out one of my tires was punctured by the sharp rocks we drove over when we steered clear of the boulders by taking a detour. I discovered this fact while driving 60 km/h on a shabby road bordering a cliff, when the rear wheel lost traction. After deciding this one was not worth a single of my four remaining lives, I swiveled to the side of the road and parked the unwieldy beast at a karaoke bar (yup, those things are everywhere). I rode shotgun with Tom into town, hoping the three-toothed village elder who let us bearded youngsters rent his precious motorbikes would not start screaming at us in a language we don't speak. Prepared to face the music, we told him about our challenge in returning the bike in mint condition. He barely understood the words, but seeing us return on just one bike was a clear message. He whipped out a map and got us to point out where we left it. At this point in time I started feeling sorry for sending this helpful local into the pouring rain and offered to help him in the endeavour to return the bike from the wilderness of karaoke jungle. Tom ventured back to the hotel to salvage what was left of our soaked bags. Sure enough, we found the machine after some ten minutes in the slowly sinking lot next to the bar. The rain turned roads into rivers, but he insisted (as far as I can tell, not being able to speak Vietnamese) on dropping me of at my hotel. Any and all rental agencies in the West would've slapped us with a repair fee, but not this guy. We are young, stupid and easily forgiven it seems. Wet to the bone but with a tale to boot I returned to the comfort of my tenement. This was a good day."

Na dit legendarische avontuur gingen we nog wat eten en eindigde we vervolgens in ' Nobel House' . Een soort backpackers kroeg waar ook een voetbaltafel staat. Dus toch een beetje Van Welderenstraat 63 hier in Cat Ba bay. Een hilarische afsluiting van de avond was dat we eigenlijk wel naar huis konden zwemmen. Het had namelijk al de hele dag geregend en dat betekende dat het water inmiddels tot onze knieen kwam (the rainy season does not mess around). Tevens zijn Willem en ik Carmen enorm dankbaar voor de waterdichte bags die we van haar konden lenen, een aanrader voor iedereen die Vietnam bezoekt!