Daar sta je dan... (PART VII)

De vier ruiters van de Apocalyps trokken naar een authentieke Australische barbecue om een complete menigte tegen de vloer te laten stuiteren. Verbiesen trad op als gids, maar De Kleijne en Kemna konden de circle pit niet weerstaan. Wellinga verbreedde zijn househorizon met metalcore.

Zoals de Markathon zijn er enkele verhalen die vertelt moeten worden, hoe moeilijk het ook Is. De naakte waarheid Is dat er getukt, gepizzad en gelafd Is. De eind show met hardwell was, gelijk Omsk, honderden wersten weg.

Nu de laatste avond van ons Sziget avontuur aanbreekt staat een hoop geluid ons te wachten.
Noisia leverde helaas niet wat beloofd Was. Het feestje dat tot diep in de nacht moest duren, Was een uur naar aanvang echter al beëindigd waarop onze slagorde maar zelf een feestje is gaan bouwen in het Colloseum. In de oudheid vermaakten de gladiatoren hier de plebs van Rome, nu waren het de plebs die als beesten te keer gingen. Zelfs de regen kon ons niet deren, de reflectie van de lichtbundels op de cascaderende druppels waren als magie voor onze schoteltjes van pupillen. Om onderkoeling te voorkomen besloten degenen die nog wel helder konden denken (Kemna:"wie spuit er de hele tijd met dat water?") om af te taaien naar een overdekte pauperdjfeesttent. Prompt ging Kemna de strijd aan met chagrijnige Nederlandse chickies om de feeststaf, Zeegers probeerde z'n beste openingszinnen en de rest stampte vrolijk door. In ganzepas was de retardpolonaise vervolgens te aanschouwen door het overig gepeupel. Als een ware formatie van vliegend ongedierte volgde de rij van retardation kemna's machtige lichtmast op weg naar de SnowAttack. Het moet een wanstaltig aanblik zijn geweest, maar wijzelf vermaakten ons uitstekend. Het Was, andermaal, nog lang onrustig. De klok sloeg 5 uur in de ochtend toen de veldslag ten einde liep. Harten en lansen waren gebroken en het bier Was op. Tijd om naar bed te gaan.