Daar sta je dan... (PART I)

"Daar sta je dan..."
Het is 25 graden, de zon brand op mijn gezicht en er staat een cool briesje. Rondom mij staan teleurgestelde festivalgangers, die als warme natte kranten tegen de hekken aanhangen. De in blauw geklede (wijk)agent staart met bezwaard gemoed in de menigte. Er is een verdacht pakketje gevonden, waarvan het lot nog onbestemd is.
Verlepte veelplegers zitten naast melkwitte dames in het vagevuur des eilands. Blauwe gestalten op het zwarte asfalt geloven dat we vanzelf Hongaars verstaan als ze hun stemvolume verhogen, in een poging ons bij de steen des aanstoots vandaan te krijgen. De warme broodjes gaan als een gezegde over de toonbank, het bier is al soldaat gemaakt. De TimTom tandem laat Britse bombshells bibberen van begeerte. Terwijl de volledig tactisch geklede militaire ambtenaren in naarstige bloedspoed langs de neergelaten menigte (die terstond hun afwachtend gecommandeerde houding geaccepteerd hebben) voortschrijden, gaat de primaire behoefte van enkele festivalgangers uit naar wie de laatste ijskoude goudgele rakkers in het dichtstbijzijnde en enige kraampje kan bemachtigen. Terloops worden de inmiddels minitieus ingescande toegangsrelikwiën verplaatst. Een einde der siège lijkt op handen. Telkenmale werd zoete hoop afgewisseld met bittere teleurstelling. Maar dan opeens, is het zover. Festivalgangers betreden in slagorde en met gelijke tred het terrein. Het feest kan beginnen...