Let's split I

De tijd gaat soms langzaam, net als de rij waar ik momenteel in sta. I.v.m. COVID wil men op deze manier waarborgen dat iedereen rustig, met voldoende afstand, de vliegtuigtunnel kan doorlopen. Waar echter geen rekening mee is gehouden op Schiphol is dat nu iedereen, op elkaar, voor de tunnel elkaars lucht staat te recyclen. De mensenmassa zucht, puft, klaagt en huilende baby's doen de rest. Voetje voor voetje beweegt de mensenrups zich langzaam naar voren. Steeds wanneer iemand zijn of haar boardingpas aanbiedt springen de lampen op groen en slikt de tunnel weer iemand op. Wanneer ik rode lampen zie bij mijn boardingpas begin ik binnensmonds al te schelden. Achter mij komt de mensenmassa tot stilstand, de tijd staat nu echt bijna stil. Ik begin instinctief dan ook nog harder mijn pas aan te bieden, meer wilskracht is vaak de oplossing volgens het leger. De lampen en scanner zijn hier echter niet van onder de indruk en digitaal lachende laten ze de deuren dicht. In mijn ooghoeken zie ik een azuurblauwe lichtflits aankomen "Meneer, meneer!" Wanneer ik opkijk staat daar een medewerkster van de KLM. Glimlachend zegt ze meneer, excuses maar we hebben u verplaatst. "U mag nu bij de nooduitgang zitten, dan heeft u meer beenruimte", ze knipoogt en geeft mij een andere boardingpas. De lampen springen op groen en ik loop alleen de tunnel in en kan doorlopen tot aan mijn stoel in het vliegtuig; best prima systeem eigenlijk. Misschien toch wat meer behoefte aan vakantie dan gedacht. 

De rest van de reis verloopt voorspoedig en enkele uren later stap ik, na een overstap, uit de bus in Split. De ondergaande zon lacht me toe terwijl ik naar mijn eerste slaap adresje loop. Na mijn spullen te hebben achtergelaten ga ik de hort op. 

Het begint te schemeren als ik ga zitten. Terwijl ik verzonken ben in mijn boek verandert de setting langzaam om mij heen. Wanneer ik op kijk zijn de lege plaatsen opgevuld, staan er mensen te dansen en zijn de disco lampen aangezet. Daft punk knalt nu door de speakers en ik kijk kritisch naar mijn boek. *Waar ga ik dat ding laten als ik ook ga dansen? Ik raak aan de praat met een groep Duitsers. Twee heren en vier vrouwen. Men studeert rechten en of werkt in de zorg. Alle onderwerpen komen voorbij in gesprekken; van klimaatbeleid tot de concentratiekampen gedurende de COVID pandemie. Dat laatste is misschien verloren gegaan in de vertaling en heb ik deels aangevuld met aannames. De drank vloeit rijkelijk en de uren die eerder op de dag nog langzaam voorbij kropen lijken nu te vliegen. Opvallend is het aantal heren dat oogcontact zoekt. Als de zoveelste een gesprek probeert aan te knopen komt één van de Duitsers mij redden. Ze verteld dat ze ervan toch staat te kijken dat katholiek Kroatië gewoon een soort van semi officiële gaybar heeft. Op dat moment, weliswaar te laat, vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Met andere ogen kijk ik nu naar mijn Duitse 'roze' kameraden. De twee heren staan te giechelen met de vrouwen en kijken menig man na. De vrouwen doen vrolijk mee en geven tips aan de heren ten einde ze te laten scoren. Achteraf tevergeefs maar ongeacht vermakelijk en dus reden genoeg om mij er mee te gaan bemoeien. We lachen, huilen en de avond nadert haar einde. Het is 00:00 wanneer de muziek uitgaat en ook bij mij de lampen uitgaan.