Daar sta je dan... (PART IV)

Het is 11 uur in de ochtend wanneer de eerste zonnestralen de kamer binnenglippen. Ik lig comfortabel op bed de avonturen van de avond ervoor te verwerken. Op de achtergrond hoor ik één van de vele werken van Mozart, ik verwonder me... dit moment van complete innerlijke rust wordt abrupt verbroken door de heer Valentijn die de douchedeur uit zijn voegen getild heeft met de vraag of "Iemand deze nog wil hebben?". Dit maakt veel goed.

Het Is duidelijk dat ons normaal gesproken strijdlustige phalanx van vriendschap haar speren heeft gebroken op de legendarische avond van ervoor. De nog eerder stevig gevormde formaties liggen vandaag gebroken in het gras. Gelukkig niet zonder vermaak. Een stoet aan mensen die er stuk voor stuk uitzien alsof ze in een kooigevecht hebben gezeten met een clown passeert ons, wat ons tot tranen roert. Wat een tragische dag. Alsof het nog niet genoeg Was, gingen we vervolgens vooraan staan bij een IJslandse artiest die helaas wel ouder dan 27 is geworden. Het halve team ontbreekt het inmiddels aan een hartslag, gelukkig gaat het voortschrijdende Korsakov ervoor zorgen dat we dit niet gaan herinneren. Waren er maar coke en hoeren, zucht.

Het IJslandse niemendalletje zorgt vergezeld met - surprise - het eerste biertje voor broodnodige rust. We zijn in afwachting van een band die zichzelf vrij vertaalt muze noemt. Samenvattend gaan er vanavond wederom alleen maar dingen gebeuren die in sommige landen enkel en alleen als blasfemie omschreven kunnen worden. Ach, een strafblad hadden we toch al (Zie deel 3).

"I'm Katy-Rose" zei de zachtzwoele stem achter me. In de ruige tumultueuze tuimeling van de mosh pit veegde ik haar van de grond. Van mij part een doodnormale reactie in het strijdgeweld, voor haar smeedde het een onzichtbare connectie tussen onze bezwete lichamen, voorwaar ze niet meer van mijn zijde was weg te slaan. In een Sound of Silence moment stond ik stil te genieten van het spervuur aan decibels toen ze van achteren haar armen om mij heen sloeg. Haar borsten drukten tegen mijn rug en ik greep haar handen vast. Dat we gingen neuken stond vanaf dat moment in de sterren geschreven. Katy-Rose, een meer perfecte naam had ze niet kunnen hebben... Ik draaide me om om te kijken hoe ze er nou werkelijk uit zag en voelde een stevige arm om mijn schouder beuken: "We gaan" schreeuwde de bijbehorende stem, en sleurde me mee terug in het slagveld. Het bier was op...

En Kemna leefde nog lang en gelukkig, we zouden pas 9 maanden later horen dat.. Oe wacht dat zouden we niet op papier zetten.. Muse was inmiddels voorbij en liet een verpletterende indruk na. De heren strijders zetten zich richting het strand, alwaar een welverdiende shisha op ons wachtte. Bob Marley zou nog een puntje kunnen zuigen aan deze chill sessie. De goude en tevens oude verhalen worden uitgespreid over het zandstrand. Verhalen variëren van de slag om Minas Tirith tot de heilige drieeenheid. Achter ons joelen de Fransen. Gelijk onszelf hebben ze Muse 'Mercy' horen spelen. Het bleef nog lang onrustig, sprak Bert Visscher wijs.