Dag XI XII

Dag XI

Na een paar keer wakker te zijn geworden van de misselijkheid is het ochtend. De laatste paar dagen zijn zowel Willem als ik in conflict geweest met onze magen. We vermoeden (zo goed als zeker) de maaltijd die we hebben gehad in de nacht trein van Hanoi naar Hue. Laten we er maar vanuit gaan dat het uiteindelijk goed voor de weerstand is. Na het ontbijt te hebben overgeslagen vertrekken we met de (slaap)bus naar Hoi an. De tropische stranden van Vietnam wachten op ons! Na een hoop vertraging komen we aan in Hoi an. Het duurt niet lang voordat we ons hostel gevonden hebben. We zijn de grotere drukte voor en weten 2 bedden te bemachtigen. Het is een populair hostel onder de backpackers. Het heeft een zwembad, warme douches, en een uitgebreid buffet als ontbijt. We hebben bij aankomst al snel besloten om wat langer te blijven.
Hoi An is een onwijs gezellige plek, er zijn veel backpackers en het eten is goedkoop. Tevens zijn er heel veel ' Tailers' die maar al te graag kleding voor je willen maken. Het duurt niet lang voordat Willem en ik dromen over een gave Tuxido. We besluiten het lopen in de intense hitte te vermijden en opnieuw gemotoriseerd de weg op te gaan. Het duurt niet lang voordat we heel Hoi an op ons duimpje kennen. Uiteindelijk komen we op de witte bounty stranden van Hoi an terecht we eten wat en gaan uiteindelijk onder een paar palmbomen naar wat muziek luisteren. Nadat de zon bijna onder is besluiten we nog mee te doen aan een potje beach vollybal. Today was a good day.

XII

Na een goede nachtrust worden we wakker van onze kamergenoten. We hebben een gezellige groep op de kamer. We hebben dit keer een schot, een Ier en een Brit op onze kamer. We chillen deze dag veel bij het zwembad en leren ook daar weer veel Nederlanders kennen. Na de bijna legendarische verhalen over de Vulcano (nachtclub). besluiten Willem en ik die avond maar weer eens een dansje te wagen. We eten met onze kamergenoten en duiken erna het nachtleven van Vietnam in.
De Vulcano blijkt een fusie tussen een bordeel en een casino te zijn, het ziet er allemaal heel fout uit en je wordt opgelicht waar jezelf bij staat. Je kan jezelf inkopen voor 80.000 dong. Dat is ongeveer 3 euro. Met inkopen bedoel ik overigens onbeperkt drinken. Je denkt dan (nadat je de flessen achter de bar hebt gezien) ik heb wel zin in een 20 jaar oude whiskey voor 3 euro. Helaas blijken de flessen gevult te zijn met water en dienen vooral als bar opvulling. Alle drankjes (of je nu whiskey, vodka of iets anders besteld) worden met een soort van ' moonshine' gemaakt. Verder wordt er vooral veel ijs bijgedaan zodat je niet meteen merkt dat je blind aan het worden bent van de terpetine (die voor alcohol moet doorgaan). Maar ach, we zouden geen Nederlanders zijn als we geen zwak zouden hebben voor ' bijna' gratis dingen. Wat wellicht ook wel leuk is om te vermelden is dat er een grote monitor hangt midden in de club. Deze monitor laat de straat voor de club zien. Het duurt niet lang voodat een grote groep beschonken Britten er een drank spel van maken. 1 voor 1 gaan ze naar buiten met steeds een nieuwe opdracht, wat die opdrachten precies zijn hoef ik denk ik niet te vertellen en laat ik aan jullie fantasie over. Al met al was het weer een super toffe avond. Ik ben blij dat ik na bijna 2 weken Vietnam er nog steeds geen genoeg van kan krijgen en het einde nog lang niet inzicht is!